---

Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας (The Best Years of our Lives) είναι ο τίτλος μιας δραματικής αμερικανικής ταινίας του Γουίλιαμ Γουάιλερ , με πρωταγωνιστές τους Φρέντρικ Μαρτς, Ντέινα Άντριους και Μίρνα Λόι. Η ταινία απέσπασε συνολικά 8 Όσκαρ, ανάμεσα σε αυτά, το βραβείο καλύτερης ταινίας και Α’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Φρέντρικ Μαρτς.

Πλοκή: Η ιστορία μοιράζεται ανάμεσα σε τρεις βετεράνους που επιστρέφουν από το μέτωπο με τη λήξη του πολέμου. Ο Fred Derry είναι παρασημοφορημένος αξιωματικός φτωχής οικογενείας που δούλευε ως σερβιτόρος και δεν διαθέτει κανένα προσόν. Είναι παντρεμένος με την Marie γυναίκα με την οποία δεν επικοινωνεί και δεν μπορεί να συνυπάρξει. Ο Homer Parrish είναι ένας ναύτης που έχει χάσει και τα δύο του χέρια. Ανήκει στη μέση κοινωνική τάξη και δυσκολεύεται να πιστέψει ότι η αρραβωνιαστικιά του Wilma τον αγαπάει παρά την αναπηρία του. Ο Al Stephenson είναι τραπεζίτης, οικονομικά άνετος, με γυναίκα και δύο παιδιά, ο οποίος γυρνά στη δουλειά του. Του είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί στα επαγγελματικά του καθήκοντα και να μην δώσει δάνεια στους βετεράνους παρά το γεγονός ότι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν ως εγγύηση. Οι τρεις ήρωες είναι ενθουσιασμένοι που επέστρεψαν στην πατρίδα τους και ταυτόχρονα φοβισμένοι και ανήσυχοι για όλα όσα έχουν αλλάξει όσο λείπουν, κυρίως όμως για το αν και πώς θα καταφέρουν να προσαρμοστούν.

Ο πόλεμος είχε πια τελειώσει και ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος είχε αρχίσει να επηρεάζει τον Αμερικάνικο, με έργα όπως το Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη (Roma, Citta Aperta, 1945) του Ροσελίνι και το Les Enfants Du Paradis (Τα Παιδιά Του Παραδείσου, 1946) του Καρνέ που έδειχναν στους Αμερικανούς την ωμή πραγματικότητα και χτυπούσαν την καρδιά με τα σημαντικά τους μηνύματα και τις εικόνες τους χωρίς κανένα εξωραϊσμό.

Ο πρώτος παραγωγός του Χόλυγουντ που αντελήφθη τις αλλαγές ήταν ο Σάμιουελ Γκόλντγουιν, ο οποίος έχοντας διαβάσει ένα άρθρο του περιοδικού πάνω στους απόμαχους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στις δυσκολίες προσαρμογής που συναντούσαν μετά την επιστροφή τους, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια ταινία που θα μιλούσε στην καρδιά του πολίτη. Γι’ αυτό το λόγο προσέλαβε για τη συγγραφή του σεναρίου τον Αμερικανό δημοσιογράφο και απεσταλμένο στον πόλεμο, ΜακΚίνλεϊ Κάντορ και τον Αμερικανό δραματουργό και βραβευμένο με Πούλιτζερ Ρόμπερτ Σέργουντ.

Η σκηνοθεσία ανατέθηκε στον Γουίλιαμ Γουάιλερ, ο οποίος είχε βρεθεί στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πολέμου για να γυρίσει το ντοκιμαντέρ Memphis Belle και δούλεψε σκληρά για να μαζέψει μαρτυρίες από τους στρατιώτες τους οποίους συνάντησε.

Η εξαιρετική φωτογραφία του διευθυντή φωτογραφίας Γκρεγκ Τόλαντ, έδωσε διαφορετική υπόσταση στην ταινία καθώς χρησιμοποίησε βάθος εστίασης, ώστε τα αντικείμενα να φαίνονται τόσο κοντά όσο και μακριά από την κάμερα. Στη σκηνή στην οποία ο Φρεντ Ντέρι ξαναζεί τις αερομαχίες του πολέμου περνώντας ανάμεσα στα βομβαρδιστικά αεροσκάφη, (που αποτελεί και μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της ταινίας), ο Γουάιλερ χρησιμοποίησε το ζουμ της κάμερας προκειμένου να μιμηθεί την απογείωση αεροπλάνου.

Στην ταινία συμμετείχαν μεγάλοι αστέρες της εποχής όπως η Μίρνα Λόι, ο Φρέντρικ Μαρτς, ο Ντέινα Άντριους, η Τερέζα Ράιτ και η Βιρτζίνια Μάγιο, καθώς κι ένας μη επαγγελματίας ηθοποιός, ο Χάρολντ Ράσελ, ο οποίος είχε χάσει τα άνω άκρα του κατά τη διάρκεια του πολέμου και στη θέση τους είχε δυο γάντζα. Η ερμηνεία του Ράσελ μίλησε στην καρδιά όλων των απομάχων του πολέμου δίνοντάς τους κουράγιο.

Επιπλέον, ο Χάρολντ Ράσελ θα γινόταν ο μοναδικός ηθοποιός στην ιστορία των Όσκαρ που θα έπαιρνε δύο Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο, ένα για τον Β’ Ανδρικό κι ένα τιμητικό που ορίστηκε καθώς όλοι πίστευαν πως είχε ελάχιστες πιθανότητες να πάρει το «κανονικό» (46 χρόνια μετά το έργο, το 1992, η τραγική ειρωνεία θα ήταν πως θα πουλούσε το Όσκαρ του για να πληρώσει τα ιατρικά έξοδα της συζύγου του).

Τα Καλύτερα Χρόνια της Ζωής Μας αποτελεί το πρώτο παράδειγμα ταινίας που πραγματεύεται την επιστροφή των στρατιωτών στα σπίτια τους και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία πολλών άλλων ταινιών με θέμα την επανένταξη στην κοινωνία των απομάχων του πολέμου, εκ των οποίων οι σημαντικότερες είναι: Ο Ελαφοκυνηγός (Deer Hunter, 1978) του Τσιμίνο και Ο Γυρισμός (Coming Home) του Άσμπι, που πραγματεύονται τις συνέπειες ενός άλλου καταστρεπτικού πολέμου, εκείνου του Βιετνάμ.

Δείτε ολόκληρη την ταινία παρακάτω

Δείτε το trailer παρακάτω

Πηγή εικόνας timeout.com, filmy.gr