---

Η ταινία Τραγουδώντας στη βροχή (Singing in the Rain) είναι κωμωδία και μιούζικαλ παραγωγής 1952 σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Ντόνεν και Τζιν Κέλι. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Τζιν Κέλι, Ντέμπι Ρέινολντς, Ντόναλντ Ο’Κόνορ και Τζιν Χάγκεν, ενώ τις χορογραφίες δημιούργησε ο ίδιος ο Κέλι σε συνεργασία με τον Στάνλεϊ Ντόνεν.

Πλοκή: Πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου καλείται να περάσει με επιτυχία στον ομιλούντα. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος σταρ Ντον Λόκγουντ ( Τζιν Κέλι, ), ο οποίος μετατρέπει την τελευταία του βουβή ταινία σε ομιλούσα με μεγάλη επιτυχία εν αντιθέσει με τη συμπρωταγωνίστριά του Λίνα Λαμόντ (Τζιν Χάγκεν ), η οποία έχει απαίσια φωνή και χρειάζεται ντουμπλάρισμα. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν, την οποία ερμήνευσε στο πλευρό του Τζιν Κέλι η 19χρονη τότε Ντέμπι Ρέινολντς. Η Κάθι, και στο σινεμά, και στη σκηνή, ανατρέπει τη συναισθηματική ισορροπία των πρωταγωνιστών, κοινώς κάνει τη Λίνα να καταλάβει ότι δεν είναι ερωτευμένη με τον Ντον, και τον Ντον να καταλάβει ότι είναι ερωτευμένος με την Κάθι.

Η ταινία γυρίστηκε το 1952, από τους επιστήθιους τότε φίλους Στάνλεϋ Ντόνεν και Τζιν Κέλι. Το τραγούδι ήτανε πιο παλιό. Το είχε κάνει επιτυχία ο Κλιφ Έντουαρντς στο τέλος της δεκαετίας του ‘20. Τότε, το 1927 για την ακρίβεια, «Ο τραγουδιστής της τζαζ» με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Αλ Τζόνσον, έφερε στο σινεμά τα πάνω κάτω. Ο κινηματογράφος, που για 30 τόσα χρόνια ήτανε βουβός, επιτέλους απόχτησε φωνή και έτσι περάσαμε στην εποχή του ομιλούντος. Πολλοί μεγάλοι σταρ είδαν τότε την καριέρα τους να σβήνει και η Νόρμα Τάλματζ είχε πει σε ένα παλιό της θαυμαστή, όταν της ζήτησε αυτόγραφο: «Damn you, I don’t need you anymore». Σ’ αυτή την εποχή αναφέρεται η ταινία.

Η αποτύπωση λοιπόν, του ιστορικού περάσματος από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο και τον ανταγωνισμό των εταιρειών της εποχής παίρνει χρώμα και ζωντάνια από το ερωτικό ειδύλλιο που πλέκεται μεταξύ του Ντον Λόκγουντ (σταρ του σινεμά) και της ταλαντούχας εκκολαπτόμενης ηθοποιού Κάθι Σέλντεν. Ο ρόλος του σαραντάχρονου, τότε, Τζίν Κέλι απαιτεί από αυτόν να χορέψει και να τραγουδήσει μέσα στη βροχή υμνώντας τον έρωτα και τα συναισθήματα που εκείνος προκαλεί. Πρόκειται για μια ερμηνεία που θα μείνει αποτυπωμένη στη μνήμη ακόμη και όσων γεννήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Αξίζει να σημειωθεί δε, πως στο γύρισμα της διάσημης σκηνής του ομότιτλου τραγουδιού, ο Τζίν Κέλι είχε 39 βαθμούς πυρετό. Ο μύθος εδώ ήθελε τον ηθοποιό να έφερε σε πέρας τη σκηνή με ένα μόνο γύρισμα, καλυμμένο από πολλές κάμερες. Στην πραγματικότητα, πήρε δύο με τρεις ημέρες για να ολοκληρωθεί. Ένας άλλος μύθος ήθελε οι σταγόνες νερού να είναι αναμιγμένες με γάλα, ώστε να δείχνουν καλύτερα στην κάμερα. Εδώ η εξήγηση-λύση δόθηκε με την κατάλληλη χρήση των φωτισμών.

Η ταινία δεν είχε εμπορική απήχηση κατά την πρώτη της προβολή, αλλά απέκτησε θρυλική υπόσταση και την εύνοια των κριτικών με την πάροδο των χρόνων. Κέρδισε κάποια βραβεία παρόλα αυτά όπως η Χρυσή Σφαίρα του Ντόναλντ Ο’Κόνορ στην τελετή του 1953, το Βραβείο του Συνδικάτου των Σεναριογράφων της Αμερικής για την Μπέτι Κόμντεν και τον Άντολφ Γκριν και έλαβε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της Τζιν Χάγκεν. Πλέον θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών καθώς και το καλύτερο σε παραγωγή του Άρθουρ Φριντ για την Metro-Goldwyn-Mayer. To Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 5η θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και στην 1η θέση στη λίστα με τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών.

Το «Singing in the Rain» είναι ένα διαχρονικό μιούζικαλ – ύμνος στη χαρά και την παιδικότητα, ένας δυνατός μύθος που πλημμυρίζει από χιούμορ και αυτοσαρκασμό, χορό και τραγούδι.

Δείτε ολόκληρη την ταινία στα Αγγλικά

Δείτε το trailer παρακάτω

Πηγή εικόνας vidiots