---

Το Χιροσίμα, αγάπη μου (Hiroshima mon amour) είναι γαλλική-ιαπωνική ταινία του 1959 σε σκηνοθεσία του Αλέν Ρενέ και σε σενάριο της Μαργκερίτ Ντυράς. Πρωταγωνιστούν η Εμανουέλ Ριβά και ο Έιτζι Οκάντα.

Πλοκή: Εκείνη είναι μια ηθοποιός που γυρίζει στη Χιροσίμα μία ταινία για την ειρήνη. Εκείνος είναι ένας αρχιτέκτονας που, ενώ πολεμούσε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έζησε την τραγωδία μέσα από τα μάτια της οικογένειάς του. Αυτή είναι η σύντομη ερωτική τους συνάντηση.

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός σκηνοθέτη που μέχρι τότε είχε καταπιαστεί με το γύρισμα θαυμάσιων ντοκιμαντέρ όπως η «Γκουέρνικα». Η Χιροσίμα, αγάπη μου είναι μια ταινία πάνω στη μνήμη, όπου εικόνα, μουσική, διάλογοι και αφήγηση δένονται με ένα πρωτότυπο, που καταργούσε τη μέχρι τότε αφηγηματική δομή για ένα εντελώς μοντέρνο, επαναστατικό, ανατρεπτικό, θα έλεγα, τρόπο. Ταινία ιδιαίτερα σημαντική στην εξέλιξη του σύγχρονου κινηματογράφου. Μέχρι σήμερα παραμένει το ίδιο συναρπαστική, όταν ολόκληρος σχεδόν ο σύγχρονος κινηματογράφος έχει ξεχάσει την ουσία της κινηματογραφικής τέχνης.

Η ιστορία συνδυάζει το παρόν με το παρελθόν με τρόπο, ίσως, επαναστατικό για την εποχή της. Ο τρόπος αυτός θα επηρεάσει πολλούς από τους νεότερους σκηνοθέτες. Μια Γαλλίδα ηθοποιός, που γυρίζει στη Χιροσίμα μια ταινία για την ειρήνη, αρχίζει ένα δεσμό μ’ έναν Ιάπωνα αρχιτέκτονα. Δεσμός που την σπρώχνει στο να αντιμετωπίσει τις οδυνηρές μνήμες ενός νεανικού έρωτα μ’ ένα Γερμανό στρατιώτη στην Γερμανική κατοχή.

Ο Ρενέ αναμιγνύει το παρόν με το παρελθόν, τον παρόντα έρωτα της γυναίκας για τον Ιάπωνα με τον έρωτά της για το Γερμανό και παρεμβάλλοντας στον προσωπικό πόνο της ηρωίδας, τη φρίκη της ατομικής καταστροφής της Χιροσίμα. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας αισθάνεται ο θεατής την εκπληκτική δύναμη της ταινίας: τα ανθρώπινα μέλη στη στάχτη, αναφορά στη Χιροσίμα αλλά και άλλες παρόμοιες καταστροφές, να μπλέκονται με τα μέλη των αγκαλιασμένων γυμνών εραστών, ενώ στη συνέχεια, σ’ ένα δεκάλεπτο ντοκιμαντέρ, όπου βλέπουμε τα φριχτά αποτελέσματα της ατομικής καταστροφής της Χιροσίμα, ακούμε τις φωνές των εραστών (στο λυρικό κείμενο της Ντυράς), εκείνη της γυναίκας, που επιμένει ότι τα είδε όλα στη Χιροσίμα σ’ αντίθεση, μ’ εκείνη του άντρα, που επιμένει ότι εκείνη δεν είδε τίποτα. Εκείνο που ενδιαφέρει τον Ρενέ στην ταινία είναι η σχέση παρελθόντος και παρόντος (σχέση με την οποία είχε ήδη καταπιαστεί στο ντοκιμαντέρ του «Νύχτα και ομίχλη»), και η διαδικασία της μνήμης (ανάγκη να θυμάται κανείς αλλά και ανάγκη να ξεχνά και να προχωρεί), καθώς και η σχέση μιας προσωπικής εμπειρίας με μια συλλογική (η ερωτική τραγωδία της γυναίκας με τον Γερμανό και η μεγαλύτερη τραγωδία της Χιροσίμα). Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την αριστουργηματική αυτή, ανεπανάληπτη, δοσμένη με ποίηση και λυρισμό, ταινία; Την πρωτότυπη, εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Ρενέ; Τη θαυμάσια, μαυρόασπρη φωτογραφία των Σασά Βιερνί (στις σκηνές στη Γαλλία) και του Μιτσίο Τακαχάσι (στις σκηνές στην Ιαπωνία); Ή την υποβλητική μουσική των Ζορζ Ντελρί και Τζιοβάνι Φούσκο; Όλα είναι τέλεια, δείγμα του τι μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος όταν φτιάχνεται από μεγάλους δημιουργούς.

Πηγή: provoles.gr

Δείτε ολόκληρη την ταινία παρακάτω

Δείτε το trailer παρακάτω

Πηγή εικόνας εξωφύλλου sensesofcinema.com, athinorama