Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν, η ταινία θεωρείται ως το αρχέτυπο του είδους νουάρ, καθώς είχε τεράστια επιρροή όσον αφορά τη διαμόρφωση του είδους κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’40.

Ο Τζέιμς Μ. Κέιν έγραψε το μυθιστόρημα εμπνευσμένος από πραγματικό έγκλημα που έγινε το 1927 και αφορούσε μια παντρεμένη γυναίκα από τη Νέα Υόρκη που σκότωσε τον σύζυγό της με τη βοήθεια του εραστή της. Ο Κέιν βρέθηκε στη δίκη του ζευγαριού ως νέος δημοσιογράφος. Η κατηγορούμενη Ρουθ Σνάιντερ είχε πείσει τον εραστή της Τζουντ Γκρέι να σκοτώσει το σύζυγό της αφού πρώτα τον έβαλε να υπογράψει μια ασφάλεια ζωής, προκειμένου να εισπράξει την αποζημίωση μετά το θάνατό του. Οι δυο τους έλαβαν ως ποινή θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα και η φωτογραφία της εκτέλεσης της Σνάιντερ αποτέλεσε την πιο διάσημη της δεκαετίας του ’20.

Ο Κέιν δημοσίευσε το μυθιστόρημά του σε 8 συνέχειες στο περιοδικό Liberty το 1935. Είχε ήδη αποκτήσει τεράστια φήμη μετά τη δημοσίευση του μυθιστορήματός του Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές έναν χρόνο πριν. Ο Κέιν έβαλε τον ατζέντη του να στείλει αντίγραφα του μυθιστορήματος σε όλα τα κινηματογραφικά στούντιο, τα οποία συναγωνίζονταν για να αποκτήσουν τα δικαιώματα του για 25.000 δολάρια. Έπειτα ένα γράμμα έφτασε στους διευθυντές των εταιριών από το Γραφείο Λογοκρισίας των Η.Π.Α. που τους απαγόρευε την κινηματογράφηση του μυθιστορήματος χαρακτηρίζοντάς το ως ανήθικο.

Μερικά χρόνια αργότερα το μυθιστόρημα συμπεριλήφθη στη συλλογή του συγγραφέα που κυκλοφόρησε με τίτλο Three of the Kind κι ένα από τα στελέχη της Paramount αγόρασε τα δικαιώματά του για λογαριασμό του Μπίλι Γουάιλντερ  έναντι 15.000 δολαρίων. Η αντίδραση του Γραφείου Λογοκρισίας ήταν η ίδια με 8 χρόνια πριν, αλλά τόσο οι παραγωγοί της Paramount, όσο και ο σκηνοθέτης αποφάσισαν να συνεχίσουν τα σχέδιά τους. Ο Γουάιλντερ έγραψε ένα αρχικό σενάριο με το συνεργάτη του Τσαρλς Μπράκετ και το παρουσίασε στους λογοκριτές κι εκείνοι συμφώνησαν με την πραγματοποίηση της ταινίας με προϋπόθεση την αφαίρεση κάποιων σκηνών.

Όσον αφορά τη διανομή των ρόλων, η Μπάρμπαρα Στάνγουικ ήταν η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη για το ρόλο της αδίστακτης Φίλις Ντίτριχσον. Η ηθοποιός όμως φαινόταν διστακτική να αναλάβει τον ρόλο της μοιραίας γυναίκας, καθώς μέχρι εκείνη την περίοδο είχε υποδυθεί αποκλειστικά πολύπαθες ηρωίδες που κέρδιζαν τη συμπάθεια του κοινού. Τελικά ο Γουάιλντερ την έπεισε να αναλάβει τον ρόλο και η αναγνώριση που έλαβε έπειτα την έκανε να μην μετανιώσει ποτέ για την απόφαση που πήρε.

Ο Γουόλτερ Νεφ ήταν όχι μόνο καθίκι, αλλά αδύναμο καθίκι και πολλοί σταρ της περιόδου όπως ο Άλαν Λαντ, ο Τζέιμς Κάγκνεϊ, ο Σπένσερ Τρέισι, ο Γκρέγκορι Πεκ, ο Φρέντρικ Μαρτς και ο Τζορτζ Ραφτ απέρριψαν το ρόλο κι ο Γουάιλντερ αποφάσισε να τον αναθέσει στον Φρεντ ΜακΜάρεϊ, που μέχρι εκείνη την περίοδο υποδυόταν συμπαθείς χαρακτήρες σε ανάλαφρες κωμωδίες. Αυτός δεν ήταν σίγουρος ότι είχε το ταλέντο για να ερμηνεύσει το ρόλο κι αρχικά τον απέρριψε. Ο Γουάιλντερ όμως επέμεινε ότι ο ηθοποιός έπρεπε να ερμηνεύσει τον ρόλο και του άσκησε μεγάλη πίεση μέχρι να δεχτεί. Αυτός ο ρόλος άνοιξε νέους υποκριτικούς ορίζοντες στην καριέρα του ηθοποιού που έδωσε μια δυνατή ερμηνεία.

Ο Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον ήταν επίσης διστακτικός να αναλάβει το ρόλο του Μπάρτον Κις, καθώς ήταν πρώτο όνομα από το 1930 και στην ταινία θα έπαιζε τον τρίτο σημαντικότερο χαρακτήρα. Αργότερα δήλωσε ότι είχε πλέον φτάσει σε ηλικία που έπρεπε να αναλαμβάνει ρόλους καρατερίστα που σε πολλές περιπτώσεις κλέβουν την παράσταση. Η αμοιβή του ήταν ούτως ή άλλως ίση των δυο πρωταγωνιστών για λιγότερο χρόνο εργασίας.

Σύμφωνα με τον κώδικα Χέιζ, το ζεύγος των εγκληματιών έπρεπε να πληρώσει για τα αδικήματά του και δεν υπήρχε περίπτωση να το σκάσει ατιμώρητο κι ενώ το μυθιστόρημα του Κέιν κλείνει με την αυτοκτονία των δυο εραστών, η ταινία τελειώνει με την ομολογία του Νεφ και με τους δυο πρώην συνεργάτες να αναχωρούν για την αστυνομία. Ο Γουάιλντερ είχε γυρίσει και πρόσθετη σκηνή τέλους με τον Νεφ στο θάλαμο αερίων, η οποία τελικά κόπηκε στο μοντάζ, καθώς ο σκηνοθέτης φαντάστηκε ότι δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να τερματιστεί από την τρυφερή σκηνή μεταξύ των δυο φίλων. Η άθλια ξανθιά περούκα που φορούσε η Στάνγουικ ήταν μια ακόμη λαμπρή ιδέα του Γουάιλντερ που κατέληξε σε αυτό το εύρημα για να τονίσει τον ψεύτικο χαρακτήρα του ρόλου που υποδυόταν.

Πίσω από την κάμερα κάθησε ο Τζον Ζάιτς, φωτίζοντας το φιλμ με έντονα κοντράστ που παραπέμπουν στον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Συχνά τα πρόσωπα σκιάζονται από τις μισάνοιχτες περσίδες των παραθύρων, προμηνύοντας την τραγική τους μοίρα και την τελική καταδίκη.

Η ταινία έτυχε λαμπρής υποδοχής τόσο από το κοινό όσο και από την κριτική που εντυπωσιάστηκε από το πρωτόγνωρο στυλ της ταινίας. Τέτοιος ήταν ο απόηχος του φιλμ ώστε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ να γράψει στον σκηνοθέτη: «Από την στιγμή της προβολής του συγκεκριμένου φιλμ και μετά, δυο είναι οι σπουδαιότερες λέξεις στον χώρο του σινεμά: “Μπίλυ” και “Γουάιλντερ”»!!!
Έλαβε 7 υποψηφιότητες (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου, Διασκευής Σεναρίου, Φωτογραφίας σε ασπρόμαυρη ταινία, Μουσικής Επένδυσης και Ήχου) για τα Βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου χωρίς όμως να τιμηθεί ούτε καν με ένα…