Γυρισμένο το 1953, το «Νιαγάρα» είναι από τα λίγα film noir που στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην παρουσία ενός σταρ, κι εδώ έχουμε την Μέριλιν Μονρόε. Η πλειοψηφία των πρωτοκλασάτων νουάρ της κλασσικής περιόδου είναι ιστορίες χαρακτήρων μέσα σε ένα αστικό – αστυνομικό περιβάλλον. Το είδος αυτό των ταινιών ξεχώρισε για τη σύνθετη πλοκή και για τους «υπόγειους» χαρακτήρες, ενώ οι περιπλοκές των ιστοριών, μοιάζουν σαν να έχουν μοναδικό τους σκοπό να προκαλέσουν στους θεατές σύγχυση (π.χ. το The Big Sleep (1939) του Howard Hawks είναι περιβόητο για το «ανεξήγητο» του σεναρίου του).

Μερικές φορές υπάρχει στα νουάρ μια προοδευτική χροιά –πιο συγκεκριμένα φεμινιστική χροιά – και αυτό συμβαίνει με το «Νιαγάρα».  Η ταινία υπερτονίζει την ανδρική «παράνοια», η οποία δίχασε τα δύο φύλα στην μεταπολεμική Αμερική. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι περισσότεροι άνδρες έλειπαν στον πόλεμο στην Ευρώπη, οι επιχειρήσεις χρησιμοποίησαν γυναίκες ως εργατικά χέρια. Πέρα όμως από θέσεις εργασίας, οι γυναίκες άρχισαν να καταλαμβάνουν και θέσεις διευθυντικές και διοικητικές. Μετά τον πόλεμο οι γυναίκες δεν ήταν πρόθυμες να  παραχωρήσουν τις νέες θέσεις τους στους στρατιώτες που επέστρεφαν πίσω –και ακόμα περισσότερο σε όσους απ’ αυτούς υπέφεραν από ψυχολογικά προβλήματα λόγω του πολέμου.

Στη μεγάλη οθόνη, οι femme fatale, οι μοιραίες γυναίκες του φιλμ νουάρ εκφράζουν ότι οι άντρες φοβούνται από αυτές τις νέες, ανερχόμενες γυναίκες. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στο κινηματογραφικό αυτό είδος επιλέγονται γυναίκες με καμπύλες, για να απεικονίσουν αυτές τις αμαρτωλές σειρήνες: η θηλυκότητα δαιμονοποιείται. Και τη δεκαετία του ’50 ποια γυναίκα ήταν πιο θηλυκή από την Μέριλιν Μονρόε;

Πριν από το «Νιαγάρα», στην Μονρόε δίδονταν μόνο κάποιοι μικροί ρόλοι χωρίς βάθος (The Asphalt Jungle & All About Eve-1950 και Monkey Business-1952). Στην ταινία αυτή παίρνει τον πρώτο της βασικό ρόλο (είναι φανερό ότι το στούντιο έχτισε το «Νιαγάρα» πάνω της). Από την αφίσα κιόλας της ταινίας μπορούμε να καταλάβουμε το σλόγκαν που το στούντιο θέλει να περάσει: τα θέλγητρα της Μέριλιν είναι τόσο ορμητικά σαν τα νερά του Νιαγάρα!

Για τους φίλους των φιλμ νουάρ, το «Νιαγάρα» θεωρείται μια καλή ταινία, ιδιαίτερα για όσους αναζητούν κάτι διαφορετικό. Αν και είναι γυρισμένη σε  Technicolor και όχι ασπρόμαυρο φιλμ παρόλα αυτά είναι μια ταινία με στιλ που παίζει με τις σκιές. Με την στήριξη των καταπληκτικών πλάνων του Joseph MacDonald, ο σκηνοθέτης αποτείνει έναν φόρο τιμής στον Χίτσκοκ, ή ενδεχομένως «δανείζεται» μερικά από τα στοιχεία του. Σασπένς, αγωνία, γρήγοροι ρυθμοί και ένα υποδειγματικό μοντάζ από την Barbara McLean, που κάνει τις εικόνες να δένουν η μια με την άλλη, δίχως να αφήνουν στα μάτια του θεατή το παραμικρό ψεγάδι. Και φυσικά πέρα απο την εκρηκτική παρουσία της Μέριλιν Μονρόε, πρέπει να επισημάνουμε την εξαιρετική για μια ακόμα φορά ερμηνεία του Τζόζεφ Κότεν, ο οποίος αφηγείται και δίνει ακόμη πιο έντονο νουάρ χρώμα στο φιλμ.