Αυτό το χαμηλού προϋπολογισμού ασπρόμαυρο θρίλερ ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του μόλις 24 ετών τότε Λουί Μαλ. Εισείγαγε νέες κινηματογραφικές τεχνικές, ενώ προσάρμοσε τα στιλιστικά και θεματικά μοτίβα του αμερικανικού φιλμ νουάρ σε ένα γαλλικό πλαίσιο. Έτσι άνοιξε τον δρόμο στην καθιέρωση του Γαλλικού Νέου Κύματος. Θέλοντας να απεικονίσει το Παρίσι αλλά και τους πρωταγωνιστές με διαφορετικό τρόπο, κινηματογράφησε την Μορό χωρίς βαρύ μακιγιάζ. Επίσης χρησιμοποίησε μόνο το διαθέσιμο φως από τον δρόμο και τις βιτρίνες των καταστημάτων. Το εκπληκτικό σάουντρακ του Μάιλς Ντέιβις για την ταινία ήταν εξίσου πρωτοποριακό. Ο ίδιος ο Λουί Μαλ επίσης, έχει ένα cameo ως κάποιος που στον δρόμο περνάει την πρωταγωνίστρια για πόρνη.

Το Ασανσέρ για Δολοφόνους κυκλοφόρησε στις 29 Ιανουαρίου 1958 στο Παρίσι, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, εμπορικά και καλλιτεχνικά. Ηθικά διφορούμενη και απαισιόδοξη, με ατμοσφαιρική φωτογραφία και έντονα κοντράστ, είναι μια από τις πιο στιλάτες ταινίες της εποχής της. Ο κυνισμός των χαρακτήρων, η προκλητική αποφασιστικότητά τους να ζήσουν με τους δικούς τους κανόνες, αποτέλεσαν προάγγελο ταινιών όπως το Με κομμένη την Ανάσα (Breathless – 1960) του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Όπως παρατήρησε ο ίδιος ο Μαλ: «Πάντα με ενδιέφεραν χαρακτήρες που έρχονται σε ρήξη με το παρελθόν. Αφού ζουν μια συμβατική ζωή, σε μια στιγμή κρίσης απορρίπτουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Παρασύρονται σε ένα σημείο απ’ όπου δεν υπάρχει γυρισμός, και γίνεται ένα είδος μονομαχίας μεταξύ αυτών και της κοινωνίας».

Η εξαιρετική μουσική του Μάιλς Ντέιβις γι’ αυτή την ταινία είναι ένα πραγματικό ορόσημο στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, αφού ήταν το πρώτο πρωτότυπο τζαζ σάουντρακ – αυτοσχεδιασμός με βάση τις εικόνες μιας ταινίας. Ηχογραφήθηκε μέσα σε μια μόνο νύχτα, από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις οκτώ το επόμενο πρωί, με τον Ντέιβις και άλλους τέσσερις μουσικούς να αυτοσχεδιάζουν παρακολουθώντας τις σχετικές σεκάνς. Αντικατοπτρίζοντας την ίδια την ουσία της ταινίας, ο κριτικός της τζαζ Φιλ Τζόνσον την περιγράφει ως τον «πιο μοναχικό ήχο τρομπέτας που θα ακούσετε ποτέ».

Αυτό το υπνωτιστικό θρίλερ που σημάδεψε τον γαλλικό αλλά και τον παγκόσμιο κινηματογράφο, διατηρεί αναλλοίωτη τη γοητεία του χάρη στο αξεπέραστο στιλ του αλλά και στο μελαγχολικό φιλοσοφικό του υπόβαθρο. Σε μια από τις πιο δυνατές στιγμές της ταινίας, η πρωταγωνίστρια βλέπει να εμφανίζονται οι φωτογραφίες που ενώ αποτελούν την καταδίκη της, τη δείχνουν χαρούμενη με τον εραστή της σε μια προγενέστερη, πιο ανέμελη εποχή, σαν ασπρόμαυρες μαρτυρίες ενός κόσμου στον οποίο η ευτυχία είναι πάντα φευγαλέα.