Το έργο που καθιέρωσε τον Τενεσί Ουίλιαμς ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του κόσμου, ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, στις 3 Δεκεμβρίου 1947, σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν, με την Τζέσικα Τάντι στον ρόλο της Μπλανς και τον 24άχρονο τότε Μάρλον Μπράντο που σφράγισε με την ερμηνεία του τον ρόλο του Κοβάλσκι. Παιζόταν συνεχώς για δύο χρόνια, κέρδισε πολλά βραβεία, ανάμεσά τους το Πούλιτζερ για τον Τένεσι Ουίλιαμς, και αργότερα ανέβηκε στο Λονδίνο, με σκηνοθέτη τον Λόρενς Ολίβιε και τη Βίβιαν Λι ως Μπλανς.

Η κινηματογραφική εκδοχή του έργου, που είχε ως πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λι και το Μάρλον Μπράντο, στο ρόλο της Μπλανς και του Κοβάλσκι αντίστοιχα, προτάθηκε για 12 Όσκαρ το 1951, λαμβάνοντας συνολικά 4 βραβεία, εκ των οποίων τα 3 ήταν για τις ερμηνείες των Λι, Μάλντεν και Χάντερ , κάνοντας μια ασύλληπτα επιτυχημένη διαδρομή.

Η Βίβιαν Λι έπασχε από διπολική διαταραχή όταν γύριζε το «Λεωφορείον ο Πόθος» και όσο καιρό ενσάρκωνε την Μπλανς υπέβαλε το εαυτό της σε αμέτρητους «κινηματογραφικούς» νευρικούς κλονισμούς. Αποτέλεσμα ήταν να μην ξεχωρίζει στην καθημερινότητά της αν ήταν η ίδια ή η ηρωίδα του έργου. Μετά από τον ρόλο που τη στιγμάτισε, η Λι συμμετείχε μόνο σε άλλες τρεις ταινίες μέχρι τον θάνατό της.

Αν και κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας ήταν η Μπλανς, την παράσταση τελικά «έκλεψε» ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Δεν ήταν τα λόγια, αλλά ο τρόπος που ο Μπράντο απέδωσε τον ρόλο του. Βρεγμένος με το μπλουζάκι του σχισμένο και το μυώδες κορμί του σε κοινή θέα , φωνάζει το όνομα της γυναίκας του αμέτρητες φορές. Ο Μάρλον Μπράντο , ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι, αποτέλεσε την επιτομή του ήρωα με τα ζωώδη ένστικτα και την άξεστη συμπεριφορά.

Αυτό το αειθαλές κλασικό έργο από τότε , ενέπνευσε δεκάδες θεατρικές και τηλεοπτικές εκδοχές του, μια όπερα, τρία μπαλέτα, μια παρωδία μιούζικαλ στη σειρά «Σίμσονς» και μια εκσυγχρονισμένη κινηματογραφική έκδοσή του, την «Blue Jasmine» του Γούντι Άλεν.