Τζακ Λέμον: το αυθεντικό χαμόγελο μιας άλλης εποχής

Ποιος ήταν αυτός ο χαμογελαστός νεαρός που μας γέμιζε φρεσκάδα μέσα από χαρακτηριστικές ταινίες της εποχής, όπως το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» (1959), κέρδιζε τις εντυπώσεις, πρωταγωνιστώντας σε εμβληματικές ταινίες, όπως «Το σύνδρομο της Κίνας» (1979) ή τα «Οικόπεδα με θέα» (1992) και παράλληλα, κατάφερνε να μας προβληματίζει μέσα από εντελώς διαφορετικές επιλογές, όπως ο «Αγνοούμενος» (1982) του Κώστα Γαβρά, οδηγώντας μας έως τη Χιλή του Πινοσέτ;

Ο Τζακ Λέμον (Jack Lemmon) γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1925 κάπως… ανορθόδοξα, αφού αντίκρυσε για πρώτη φορά αυτόν τον κόσμο μέσα στον ανελκυστήρα ενός νοσοκομείου της πόλης Newton Wellesley της Μασαχουσέτης. Μοναχοπαίδι, με ασθενική φύση (είχε υποβληθεί σε περισσότερες από δέκα επεμβάσεις κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας), απέδειξε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Με όχημα το εξαιρετικό του πείσμα έφτασε τo 1943 έως το Χάρβαρντ, αν και η συμμετοχή του σε μαθήματα υποκριτικής έδειξε από πολύ νωρίς πως ο νεαρός Λέμον ήταν φτιαγμένος για άλλα πράγματα.

Οι σπουδές του διακόπηκαν βίαια όταν κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την επιστροφή του ολοκλήρωσε τη σταδιοδρομία του στο Χάρβαρντ (1947), έχοντας όμως αποφασίσει ήδη πως το μέλλον του ήταν προορισμένο για αλλού. Στις αφηγήσεις του ανέφερε συχνά μία συζήτηση που είχε κάνει με τον πατέρα του σε σχέση με τα καλλιτεχνικά του σχέδια: «Πρέπει να το δοκιμάσω, ειδάλλως θα αναρωτιέμαι σε όλη μου τη ζωή». Εκείνος συμφώνησε και κάπως έτσι άρχισε το κινηματογραφικό του ταξίδι…

Ο Λέμον ξεκινά να αναζητά μία θέση στον χώρο του θεάματος, στοχεύοντας κυρίως σε ραδιόφωνο, τηλεόραση και θέατρο. Αυτοδίδακτος πιανίστας, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, παίζει αρχικά σε πιάνο μπαρ, με τα πράγματα να εξελίσσονται αρκετά γρήγορα. Ήταν το 1948 όταν πραγματοποιούσε ήδη τις πρώτες εμφανίσεις στη μικρή οθόνη, όταν τον είδε ένας κυνηγός ταλέντων της Κολούμπια (Columbia), αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο φτιαγμένο για το σινεμά.

Το 1949 κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με έναν μικρό ρόλο στην ταινία «Η Λαίδη και ο Ναύτης», ενώ πέντε χρόνια μετά έρχεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο πλευρό της Τζούντι Χόλιντεϊ στα «Σκάνδαλα της Νέας Υόρκης / It should happen to you». Όλα δείχνουν πως ο νεαρός από την Μασαχουσέτη ήρθε για να μείνει. Στους τίτλους αρχής έγραφαν: «Τζακ Λέμον… ένας νέος, γρήγορος, φρέσκος και αστείος κινηματογραφικός αστέρας».

Η ιστορία έδειξε πως δεν είχαν άδικο… Ο Τζακ Λέμον έλαμψε στις οθόνες μέσα από κάθε του εμφάνιση. Δραστήριος και πολυπράγμων εργαζόταν έως και ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του. Οι ερμηνείες του δεν έμεναν στριμωγμένες σε ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Μεταπηδούσε με άνεση σε διαφορετικές αφηγήσεις, βίωνε τους χαρακτήρες, τους χάριζε ζεστασιά, τους έφερνε πάντοτε λίγο πιο κοντά στον θεατή.

Ο ίδιος σε συνέντευξη στους New York Times (17 Απριλίου 1993), είχε δηλώσει πως «όσο μεγάλωνα, ο τρόπος που σκεφτόμουν άλλαζε. Σκεφτόμουν λιγότερο τον Λέμον και την περίφημη καριέρα του και ολοένα περισσότερο τον κόσμο και την κοινωνία στην οποία ζούμε…»

Η αγωνία και η ανθρωπιά του ως πρωταγωνιστή της «Γκαρσονιέρας» (1960), η απαράμιλλη ερμηνεία του ως αλκοολικού στην ταινία «Ημέρες κρασιού και λουλουδιών» (1962), το δαιμόνιο ένστικτο του ως ρεπόρτερ στην «Πρώτη Σελίδα» (1974), τα απολαυστικά ντουέτα με το κινηματογραφικό του έτερον ήμισυ, τον Γουόλτερ Ματάου (Walter Matthau), που ξεκινούν με ένα… κουλουράκι της τύχης «The Fortune Cookie / Ένας Υπέροχος Απατεώνας» το 1966, καθιστούν κάθε απόπειρα ανάδειξης μίας και μόνο ταινίας του σχεδόν αδύνατη.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του συλλέγει οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ και κερδίζει τις δύο για τις ταινίες «Μίστερ Ρόμπερτς» (Β’ Ανδρικού Ρόλου – 1956) και «Σώστε τον Τίγρη» (Α’ Ανδρικού – 1973). Στις Κάννες λαμβάνει Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας τόσο για το «Σύνδρομο της Κίνας» όσο και για τον «Αγνοούμενο», ενώ είναι δεκάδες οι υποψηφιότητες και τα βραβεία που λαμβάνει και σε άλλες διεθνείς κινηματογραφικές διοργανώσεις.

Οι συνεργάτες του μιλούσαν για έναν άνθρωπο αεικίνητο, χειμαρρώδη και αστείο τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τις κάμερες. Ο σκηνοθέτης Μπίλι Γουάιλντερ, με τον οποίο είχε συνεργαστεί πολλές φορές, είχε πει πως «είναι ευτυχία να δουλεύεις με τον Τζακ Λέμον».

Ο ηθοποιός που διασκέδαζε να μιλάει για ιστορίες σχετικές με το περίφημο επίθετό του, που τον συνέδεε πάντα με ένα λεμόνι, υπήρξε κωμικός, δραματικός, αλλά κυρίως ένας υπηρέτης της υποκριτικής. Έμεινε στη συνείδηση όσων τον αγάπησαν μέσα από τη μεγάλη οθόνη ως ένα κινηματογραφικό πρόσωπο που αναδείκνυε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ανθρώπινη πλευρά κάθε ρόλου.

Το χαμόγελο του έσβησε στις 27 Ιουνίου του 2001, έχοντας αφήσει πίσω του μία μεγάλη κινηματογραφική παρακαταθήκη. Είναι βέβαιο, όμως, πως ο 20ος αιώνας θα έχει πάντα να θυμάται πως φιλοξένησε για περίπου 76 χρόνια τον υπέροχο Τζακ Λέμον…

Πηγή: calendart.gr